Onze soort: de Mardis Gras erger
Toen we hoorden van de Mardis Gras, besloten we meteen om die stad te gaan bezoeken, ook al waren we toen negen. Waarom we besloten om naar Mardis Gras te gaan hebben we geen idee, maar het was iets waar we allemaal energie van kregen. Dat we op de een of andere manier aan onze verwachtingen konden voldoen, en dan weer normaal konden worden.
Desalniettemin waren we tijdens het feest nog in Parijs en hebben we daar veel mensen gezien. Zoals gewoonlijk vergeten toeristen vaak dat Parijs een dualiteit is — er zijn Parijzenaars en Parijzenaars komen in verschillende steden. We zagen twee totaal verschillende versies van onszelf. Ook al dachten we daar alles gezien te hebben, toch werden we door bepaalde dingen verrast.
Allereerst, toen we daar in de menigte stonden, begon een man te zingen en een vreselijk deuntje te zingen. We merkten dat hij een vest droeg en een snor had, en dat was absoluut vreemd. Toen we dat eenmaal zagen, benaderden we deze man en ontdekten dat hij een goed geklede professional was. Hij was duidelijk geen lelijke dakloze. Blijkbaar was hij een krachtige gitarist die “Le listener Voi Je t’aime” (Take Me Out, Take Me Out) uitvoerde. Blijkbaar was dat het soort dingen dat hij deed, en we waren geïntrigeerd.
De jazzglazen zagen er best goed uit, dus we pakten ze vast en begonnen te drinken. Hooi! Op dat moment leek de herinnering aan dat concert zo levendig dat we allemaal extreme vreugde voelden. Hooi! We stonden bekend als een expert op het gebied van de allernieuwste muziek van de jaren zeventig en we voelden allemaal dat de muziek, de mode, de decors en de drukte van die tijd zo hypnotiserend waren.
Mode was een heel andere zaak. De jaren zeventig waren een belangrijke tijd in de ontwikkeling van de mode, en het is erg moeilijk om dat decennium te beschrijven omdat het rijk was aan verschillende stijlen. Hoewel we dol waren op de funky looks, de lugubere kleuren en de geavanceerde ontwerpen, hielden we ook van de rustige gratie van de late jaren 70. Wit na Kerstmis is nog steeds behoorlijk conventioneel (tenzij je inaldehyde leeft!), Maar wat gebeurde er in die huizen waar het decor zorgvuldig was gerangschikt om het levensvatbaar, kleurrijk en uitnodigend te maken? Dat decennium was vooral opwindend omdat het eindigde met het discotijdperk. Alles was eenvoudiger, veel losser, en de kleuren waren doordrenkt met een veel helderdere stemming, een gevoel van optimisme en warmte. We wilden de dingen ‘op onze manier’ doen, zoals we dat graag zeiden.
In de assy 1970 we picknicken in het parkcello en bloemen, werden kleuren spaarzaam gebruikt, veel meer dan in het discotijdperk. Als resultaat hebben we een aantal kledingstukken gemaakt waarin natuurlijk voorkomende kleuren, zoals wit, zijn verwerkt om een sfeer te creëren die vrolijk, warm en koesterend was. We creëerden kreukvrij porseleinen servies in juweeltinten, gezellige en kleurrijke cellulitis tissuepapier “topping” die we aanbrachten op een bijzonder diepe roze tint. Ik ben er zeker van dat de selectie boekdelen spreekt over de kwaliteit van onze producten en de integriteit van ons bedrijf.
Cellofaan is de laatste tijd een beetje een begrip geworden en we horen veel huishoudens het gebruiken om verschillende soorten voedselcontainers te beschrijven. Misschien heb je zelf wafelvormen, of misschien ben je een van die koks die ze cornflakes noemen. Kijk op de website van Cellophane voor meer informatie over hun brede productlijn en hoe u deze kunt gebruiken om uw kookervaring specialer en aangenamer te maken. Er valt zeker veel te leren.